Met behulp van de ruimtetelescoop James Webbeen internationaal team heeft geïdentificeerd een kleine maan in Uranus, een ontdekking die de volkstelling van de planeet uitbreidt tot 29 satellieten bekend en zet de verre blauwgroene wereld weer in de schijnwerpers van de wetenschappelijke gemeenschap.
De detectie van dit kleine lichaam, ongeveer 10 kilometer in diameter, versterkt Webbs vermogen om de buitenste zonnestelsel en geeft aanwijzingen over de complexe omgeving van ringen en binnenste manen die Uranus vergezelt.
Het vinden
La nieuwe maan werd geïdentificeerd tijdens een sessie van de 2 van februari 2025, wanneer de nabij-infraroodcamera NIR-camera Tomo tien tentoonstellingen langdurig, elk ongeveer 40 minuten.
Volgens de persoon die verantwoordelijk is voor de analyse, Maryame El Moutamid, Van Onderzoeksinstituut Zuidwest In Boulder, Colorado, verschijnt het object op de beelden als een uiterst zwak punt, over het hoofd gezien door Voyager 2 tijdens de historische flyby in 1986.
De gegevens werden verkregen in het kader van het programma Algemeen waarnemer del Webb, die de telescoop openstelt voor voorstellen uit de gemeenschap, waardoor onderzoek mogelijk wordt afgelegen gebieden van het zonnestelsel met ongekende gevoeligheid.
Baan, grootte en locatie
Schattingen wijzen op een diameter van ongeveer 10 km, berekend met de aanname van een reflectiviteit die vergelijkbaar is met die van andere kleine satellieten van Uranus.
Het object beschrijft een bijna cirkelvormige baan a 56.000 kilometer vanuit het middelpunt van de planeet, in het equatoriale vlak, gelegen tussen de banen van Ofelia en Bianca en net voorbij de buitenrand van de hoofdringsysteem.
Met deze bevinding wordt het opgenomen als de veertiende lid van de ingewikkelde set van kleine binnenste manen, binnen de grote vijf: Miranda, Ariel, Umbriel, Titania en Oberon.
In dezelfde omgeving bevinden zich ook banen satellieten zoals Mab en Cordelia, waarvan de interacties met de ringen een dynamische en chaotische evolutie van het Uranische systeem.
Waarom het onopgemerkt bleef
Su lage helderheid en klein formaat Ze leggen uit waarom het niet werd vastgelegd door eerdere instrumenten, waaronder de Hubble telescoop en de sonde Voyager 2, ondanks dat de laatstgenoemde bijna overvliegt vier decennia.
De combinatie van de hoge hoekresolutie en de nabij-infraroodgevoeligheid van de Webb is wat het mogelijk heeft gemaakt dit zwakke punt van de achtergrond te onderscheiden, iets wat buiten het bereik van eerdere observaties.
De laatste keer dat een satelliet door middel van telescopische observaties aan de inventaris van Uranus werd toegevoegd, was in 2003, wat de technologische sprong voorwaarts van de moderne astronomie.
Voor verschillende onderzoekers, waaronder Matthew Tiscareno van het SETI Instituut, de bevinding suggereert dat Er zouden nog meer kleine manen kunnen zijn in de omgeving, wachtend om ontdekt te worden met behulp van aanvullende observatiecampagnes.
Voorlopige naam en volgende stappen
Het lichaam is voorlopig aangewezen S/2025 U1, een voorlopig label totdat de Internationale Astronomische Unie Bevestig uw status en geef hem een formele naam.
Volgens de traditie is de manen van Uranus Ze nemen namen aan van personages uit William Shakespeare y Alexander Pope; elk voorstel moet deze conventie respecteren zodra het is gevalideerd de banen met meer gegevens.
Tegelijkertijd plant het team nieuwe vervolgobservaties om de omlooptijd, het albedo en de vorm van de satelliet nauwkeurig af te stemmen, parameters die zullen helpen bij het begrijpen zijn oorsprong en stabiliteit op lange termijn.
Met de toevoeging van deze kleine wereld aan de Uranische familie stijgt het aantal tot 29 bekende manen en de rol van de James Webb als een belangrijk instrument om te onthullen ongrijpbare details van het systeem van ringen en satellieten van Uranus, vanaf zijn baan op 56.000 km tot zijn status als een mogelijk stabiel lid van de innerlijke zwerm.
